14 feb TVM Actueel
Twee jaar geleden was Martijn Kuipers een twintiger met een missie. Hij wilde het imago van de vrachtwagenchauffeur wat oppoetsen en koos hiervoor een eigentijds podium uit: YouTube. Nu maakt hij naam als de vrolijke vlogger die tegelijk is uitgegroeid tot een voorbeeldfiguur.
Een maandagmorgen in Wognum. Het is nog aardedonker als Martijn Kuipers zijn Scania S520 V8 inspecteert. Dat doet hij altijd met militaire precisie. Zonder die check gaat hij de weg niet op. Toen zijn werkgever Simon Loos een serie vrachtwagens bestelde bij de van origine Zweedse autobouwer, werd aan Kuipers de honderdste Scania voor het bedrijf toegewezen. Deze Special Edition kreeg een iets zwaardere motor en een afwijkend interieur. Vanaf die dag zorgt de chauffeur ervoor alsof het zijn eigen kind is. “Ik prijs me gelukkig dat ik erin mag rijden”, zegt hij. “En ik vind het ook niet meer dan normaal om alles netjes te houden. Misschien ga ik daar een beetje ver in, maar soms is het mijn woon- en slaapkamer tegelijk als ik ergens moet overnachten. Bij mij moet de wagen na vijf jaar net zo nieuw ogen als op de eerste dag. Dat is mijn streven.”
Martijn en Lars hebben ook een missie. Mensen doen vaak laatdunkend over vrachtwagenchauffeurs. Zij willen daar een positieve boodschap tegenover zetten. Dus zie je een enthousiaste chauffeur dollen met collega’s en klanten. En met de camera. Ook is er aandacht voor de kneepjes van het vak en de bijzonderheden van Martijns V8. Regelmatig slaakt Martijn zijn inmiddels gevleugelde kreet: “Schitterønt”. Er staan nu twintig vlogs online. Gaat Martijn niet naast zijn schoenen lopen als ‘sterchauffeur’? Nee, maar hij geeft toe dat het wel je ego streelt, als je zoveel lovende reacties krijgt. Soms vraagt iemand zelfs zijn handtekening. Er zijn mensen die niet kunnen wachten op de volgende aflevering en hem ongeduldige berichten sturen. Maar voorlopig blijft het bij één vlog per maand, want er gaat veel tijd zitten in zo’n filmpje van een krap kwartier. En er moet ook nog gewerkt worden.
Vreugde
Kuipers heeft een druk weekend achter de rug. Hij was, in zijn foute kersttrui, als eregast van Scania prominent aanwezig op het Mega Trucks Festival in Den Bosch. Zondagavond haastte hij zich terug naar zijn woonplaats Schagen, hoog in Noord-Holland, om met vrienden nog even een basketbalwedstrijd te spelen. Klagen doet hij nooit. Werk en hobby zijn vanzelf in elkaar overgevloeid en dat straalt hij elke minuut van de dag uit. “Man, ik krijg hier alleen maar energie van.”
Wie zijn website (martijnkuipers.nl) bezoekt, ziet op de homepagina meteen een daverende luchtsprong tegen een decor van vrachtwagens in de kenmerkende Simon Loos-kleuren rood, geel en wit. Kuipers draagt een vale spijkerbroek en een zwart T-shirt met de tekst We gaan nog ff een keer. Hij klakt met de hakken, spreidt zijn armen en schreeuwt het uit. De vreugde spat van de foto af. En dat is precies wat hij wil overbrengen met de vlogs die tegenwoordig een hit op YouTube zijn. Het begon met een probeersel van Lars van der Zee, zijn collega van de marketingafdeling. Sindsdien is het duo onafscheidelijk. Kuipers als bevlogen blikvanger, Van der Zee als cameraman en editor. Gewapend met professionele apparatuur reist hij mee in de cabine. Omwille van de veiligheid is de gouden regel dat Kuipers tijdens zijn werk zelf nooit een camera bedient.
“Ik ben ermee begonnen om te laten zien hoe leuk dit vak is”, zegt hij. “En om een taboe te doorbreken. Veel mensen hebben dat clichématige beeld voor ogen: zij zien vrachtwagenchauffeurs over het algemeen als rauwdouwers uit het Oostblok die onverschillig zijn en in het verkeer nergens op letten. Natuurlijk word je ook weleens abnormaal behandeld, krijg je te maken met klanten die je amper aankijken. Maar dat heeft misschien een reden, denk ik dan. Wat je zaait, zul je oogsten. Sommige chauffeurs maken er inderdaad een potje van en daar stoorde ik me aan, want zo versterk je die beeldvorming. Dat geldt ook voor je gedrag op de weg. Schade kost een bedrijf veel geld. Ik weet zeker dat de meesten er anders mee zouden omgaan als het hun eigen spullen zijn. Kortom, als we allemaal iets beter opletten en stilstaan bij de negatieve gevolgen wordt het een stuk aangenamer op de weg. Alles begint bij bewustwording.”
YouTube Award
Op het eerste gezicht doet de 33-jarige distributiechauffeur, sinds zijn negentiende al werkzaam voor Simon Loos, in zijn vlogs niets bijzonders. De kijker ziet hoe hij de Scania met trailer door de Benelux manoeuvreert, in de weer is met zijn pompwagentje, contacten legt, over zijn vak vertelt en de vrachtwagencombinatie poetst. En als het schema het toelaat gooit hij ergens zijn hengel uit, want roofvissen is zijn tweede hobby.
Kuipers haalt op zijn route nooit halsbrekende toeren uit, er worden geen sensationele momenten geveinsd. Maar op de een of andere manier is het een knap staaltje feel-good tv. In de eerste plaats ligt dat aan zijn opgeruimde karakter. Drukte op de weg brengt hem nooit uit balans, ook al stuur je hem dwars door Amsterdam. “Van de hectiek in zo’n stad kan ik alleen maar genieten, omdat ik me goed voel in mijn wagen. Ik hoor dat ik iets positiefs uitstraal en dat is niet gespeeld. Lars en ik schrijven van tevoren niks op, we laten het gewoon gebeuren. De grappen of wat er bij klanten gebeurt: alles is echt. Lars is heel goed in zijn werk. We schieten tussen de tweehonderd en vierhonderd beelden per dag. Korte stukjes. Daarvan houden we gemiddeld een kwartier over. Dat is net mooi, anders wordt het te lang.”
Inmiddels zijn ze meer dan twintig producties verder die wereldwijd zeven miljoen keer werden bekeken. Ze weten zich in de rug gesteund door vijftigduizend abonnees. De uitdaging voor dit jaar: een verdubbeling daarvan. Dan is de magische grens bereikt en ontvangen ze de felbegeerde Silver Creator Award ofwel de zilveren play-button van YouTube.
Enzo Knol
Aan een eigen site is ook een webshop toegevoegd. “Als je op YouTube zit, hoort dat er allemaal bij”, glimlacht Kuipers. Hij verkoopt shirts, sleutelhangers, sjaals en mutsen met teksten als Hástikke mooi en Schitterønt – verwijzingen met een knipoog naar het Zweeds. Sinds kort heeft hij een eigen werkschoen van de vermaarde fabrikant Redbrick.
Enzo Knol is al een dag met hem op pad geweest. Daarnaast haalde hij als vloggende trucker het SBS-programma Hart van Nederland, verbleef een cameraploeg van Discovery Channel twee dagen in zijn spoor en vanwege de toenemende buitenlandse belangstelling zullen zijn filmpjes nu ook ondertiteld gaan worden. “Waar het eindigt? Ik zou het niet weten. Voor hetzelfde geld kakt het volgend jaar in elkaar. Die zilveren award van YouTube is een mooi doel, maar verder zien we het wel. Bij hoge verwachtingen kan het vaak alleen maar tegenvallen. Voorlopig gaat alles in een stijgende lijn omhoog en krijgen we de leukste reacties. Een notaris schreef bijvoorbeeld dat zijn wereld op kantoor zó ver verwijderd is van de onze dat hij het juist leuk vindt om mij te volgen.”
Tijdens het Truckers Festival stond hij aan de lopende band handtekeningen uit te delen. Toen hij laatst in zijn woonplaats naar de kapper ging, sprong een passerende jongen even van zijn scooter om de bekende dorpsgenoot de hand te schudden. “Er gebeurt wel wat om me heen, ja. Ik kan me best voorstellen dat mensen vanaf de zijlijn daar op een bepaalde manier tegenaan kijken. Maar ik ben een West-Fries. Doe maar normaal, je kent het wel. Bij het zetten van de eerste handtekening voelde ik me vrij ongemakkelijk. Ik dacht: ik rij gewoon op een vrachtwagen, ik maak een filmpje… Wat is er nou zo spannend aan mijn handtekening? Maar hoe vaker je zoiets meemaakt, hoe beter je begrijpt wat anderen er zo bijzonder aan vinden. Dus als iemand gelukkig wordt van een gesigneerde poster aan de muur, is dat toch hartstikke mooi?”
Zijn missie is grotendeels geslaagd. Hij draagt het vak van vrachtwagenchauffeur op een positieve manier uit en zorgt zelfs voor aanwas. “Ik kom mensen tegen die zeggen: ‘Ik had helemaal niets met de transportwereld, totdat ik die filmpjes zag. Ik ben mijn rijbewijs gaan halen en heb het nu geweldig naar mijn zin.’ Een vader en een moeder kwamen vertellen dat hun zoon is opgebloeid en hoe dankbaar ze zijn. Die jongen was begin twintig, woonde nog thuis en wist niet zo goed welke opleiding hij moest kiezen. Een jaar geleden begon hij mij te volgen. Op een gegeven moment wist hij wat hij wilde. In de transportbranche zit hij nu helemaal op zijn plek. Maar we horen ook dat vrouwen zich laten omscholen, omdat ze de stap nu eindelijk durven te zetten. Ja, dat is toch wel de ultieme vorm van erkenning . Als we zulke dingen losmaken, hebben we het goed gedaan.”
